Partyturą wydarzenia są opracowane przez reżyserkę fragmenty opowiadań, które nominowano do nagrody głównej Festiwalu. Materiałem literackim są więc teksty „niemal zwycięskie”, bohaterami pisarze na pograniczu sukcesu, a sytuacja przypomina robienie przez debiutantów zastępstwa w spektaklu z samymi gwiazdami. Nic tu nie jest jeszcze skończone, dopiero za chwilę okaże się, kto przechodzi dalej, kogo los i okrutne jury postanowili pobłogosławić na dalszą drogę, a kogo cokolwiek zniechęcić.

Tak naprawdę jednak nie wygra nikt, bo wszyscy „przesłuchiwani” wybrali gatunek, który na scenie nie ma szans w czołowym zderzeniu z re-interpretacją. Powietrzna trąba spektaklu muzycznego, rozpędzonego rapem, cytatami z popu, groteskowymi melorecytacjami, operującego rytmem, interpretacyjną brawurą, transakcentującego, wolnego od dramaturgicznych kompleksów – „niechcący” miażdży niuanse ażurowych tekstów, wybijając nam z głowy mrzonki o celebryckim statusie pisarza i przestarzałej, nikomu już niepotrzebnej (?!) – wyższości literatury. Uratuje się tyko kilka najpiękniejszych zdań, do słów przykleją się melodie, a i tak zapamiętamy tylko to, co już kiedyś słyszeliśmy.